history:;(MARKBAM) <แก้บน>

          -----10ปีที่แล้ว----

โรงเรียนประถมในย่านชนทบทที่หนึ่ง เด็กมาจากครอบครัวต่างหลากหลายฐานะ โรงเรียนนี้สอนให้เด็กไม่แบ่งชนชั้นกันในกลุ่มเพื่อน เพื่อปลูกฝังเด็กตั้งแต่เล็กๆ เด็กๆบางคนก็ทำตามที่คุณครูทุกคนสอน แต่ก็แค่บางคนเท่านั้นแหละ..

     "อ้าวแว่น ! ทำไมเสื้อเหมือนผ้าขี้ริ้วเลยอ่ะ เฮ้ยพวกเรา!!มาดูนี่ดิ ไอแว่นใส่ผ้าขี้ริ้วมาเรียนก๊ากกๆๆๆ " เสียงกลุ่มเด็กผู้ชายกลุ่มใหญ่ทางด้านสนามเด็กเล่นกำลังยืนมุงเด็กที่เค้าว่าๆ 'ไอแว่น' เด็กหนุ่มแก้มกลม ใส่แว่นหนาเพื่อปิดบังใบหน้าของตนเอง แต่สำหรับคนอื่นๆถึงแม้จะใส่แว่นหนาแต่ความน่ารักของเด็กคนนี้ก็ไม่ได้ลดลงเลย ทำให้ผู้ใหญ่หลายๆคนเอ็นดู จึงไม่แปลกทำไมถึงมีแต่คนมาแกล้ง อาจเป็นเพราะเด็กคนนี้ร่างบอบบางเหมือนผู้หญิงแถมยังขี้แย ทำให้เด็กคนอื่นๆได้ใจ ทำให้เค้าไม่กล้าจะคุยกับใครในโรงเรียน

     "เห้ยพวกเรา มีใครอยากเป็นเพื่อนกับไอแว่นนี่บ้างป่าว5555555 สงสารมันอยู่ในโรงเรียนก็ไม่มีเพื่อน โถ่ๆๆ" เสียงเด็กในกลุ่มนั้นเริ่มหยอกล้อที่แรงขึ้นแล้วก็ดังขึ้น ทำให้เรียกร้องความสนใจภายในโรงเรียนได้เป็นอย่างดี 

        สิ่งที่เด้กน้อยเห็นทุกคนต่างยิ้มหัวเราะแล้วอย่างสนุก ไม่มีใครที่คิดจะมาช่วยตนเองเลย อาจเป็นเพราะกลุ่มเด็กกลุ่มนี้เป็นกลุ่มที่ใหญ่ที่สุด จึงไม่อยากมีใครมีเรื่องด้วย เด็กน้อยคอตก มองภาพตรงหน้า ภาพที่มีเด็กผู้ชายรอบรอบตัวเอง หลังจากนั้นน้ำตาก็ไหลคลอมา เด้กน้อยตาแดงก่ำน้ำตาไหลออกจากตาคู่สวยทั้งสองข้าง 

     "เฮ้ยพวกนายหนะ แกล้งแต่เด็กไม่มีทางสู้ จะกลับดีๆหรือจะรอครูมาจัดการ ตอนนี้ครูกำลังเดินมาแล้ว"เสียงเด็กผู้ชายคนนึง ไม่ได้พูดเสียงดังมาก แต่สามารถทำให้วงนั้นหายไปได้ภายในไม่ถึงนาที เด็กน้อยที่กำลังก้มหน้าร้องไห้ก็รีบเช็ดน้ำตาแล้วหมุนตัวกลับเพื่อจะเข้าห้องเรียน แต่ร่างบางดันไปเห็นพี่คนนึงคาดว่าน่าจะแก่กว่าเค้า2ปียืนอยู่และคาดว่าคงเป็นคนเดียวกับที่ช่วยเค้าจากเด็กพวกนั้น

     "นี่นายหนะ วันหลังถ้ามีใครมาแกล้งอย่าปล่อยให้เค้ามาแกล้งได้ เข้มแข็งขึ้นมาหน่อยสิ ฉันไม่สามารถช่วยนายได้เสมอหรอกนะ วันนึงที่นายต้องอยู่ตัวคนเดียวนายจะได้ไม่ลำบาก" เด็กหนุ่มตรงหน้าพยายามพูดกับร่างบางตรงหน้า แต่ร่างบางกลับก้มหน้าก้มตา เพราะไม่ชินกับการคุยกับคนอื่นนอกจากครอบครัวเป็นเวลานาน

     "..."

     "ไม่พูดไม่เป็นไร ฉันชื่อ มาร์ค ต้วน นะ เรียกมาร์คเฉยๆก็ได้ ชั้นน่าจะแก่กว่านาย2ปีนะ แล้วนายหละชื่ออะไร" มาร์คพยายามพูดอีกครั้งแต่ร่างบางก็ยังก้มหน้าก้มตาอยู่ ทำให้มาร์คมองเห็นหน้าร่างบางไม่ชัด

     "..."

     "ไม่เป็นไร งั้นพี่ขึ้นห้องก่อนนะ มีอะไรไปหาได้พี่อยู่ ป.4/2 มีอะไรไปหาได้นะ" มาร์คหมุนตัวกลับหลังเพื่อจะกลับไปที่ตึกเรียนของตนเอง 

     "...แบมแบม "มาร์คได้ยินเสียงบางอย่างด้านหลังจึงกลับไปมองเห็นร่างบางเงยหน้าขึ้นมานิดนึง ก่อนยิ้มบางๆให้กับคนเป็นพี่ ถึงแม้จะอยู่ค่อนข้างห่างกันแต่ไม่ได้ทำให้คนอย่างมาร์คต้วนไม่ได้ยินเลย อาจเป็นเพราะไม่มีเด็กอยู่แถวนั้นทำให้มาร์คได้ยินแบมแบมชัดเจน

     "แล้วเจอกันนะ..แบมแบม"มาร์คหันไปยิ้มให้แบมแบมก่อนหันหลังเพื่อขึ้นตึกเรียนไป

          โดยมาร์คไม่รู้เลยว่า ตนเองอาจเป็นจุดเปลี่ยนครั้งยิ่งใหญ่ของคนบางคนก็ได้..

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

   หวัดดีค่าา แต่งเรื่องแรกไม่รู้สนุกไหม ยังไงเม้นติชมกันได้น้าค่าา เอาจริงๆแต่งเพราะแก้บน55555555555 แต่ถ้ามีคนอ่านเยอะก็อาจจะแต่งต่อแต่ถ้าไม่ก็เรื่องนี้เรื่องเดียวค่า55555555555 ตอนต่อไปก็ตอนโตแล้วค่า อันนี่เล่าอดีตตอนเด็กความเป็นมาให้ฟังก่อนค่า ยังไงฝากติดตามเรื่องนี้ด้วยน้าค่าา ขอบคุณมากค่าาาTT